Trescientas.
Hace pocos días el blog cumplió tres
años y ésta es la entrada número trescientas. Al menos trescientos polvos
tendría que haber echado ya desde que empecé pero… no ha sido así!
Podría contaros trescientas cosas:
- ¿Por
qué le llamé a esto salida de emergencia? Porque las salidas de emergencia
sirven para huir, para escapar de una situación molesta, peligrosa, y si no hay
más salidas, si no se puede salir por los lugares habituales, hay que recurrir
a las salidas de emergencia. Y para mí en todo este tiempo, el blog lo ha sido.
De hecho, aún lo sigue siendo.
- Un
lector del blog me comentó que salidas de emergencia son también los lavabos
públicos y las masturbaciones. ¡Cuánta razón tiene! Si te da un calentón con
alguien por ahí, y no hay medios de ir a un sitio mejor, una salida de
emergencia pueden ser unos aseos públicos.
La masturbación, en cambio, todo y que yo la valoro, la
potencio, la practico y la recomiendo como un bien y un placer en sí misma,
también es cierto que en ocasiones, tras un calentón provocado por algo o por
alguien, suele ser un buen remedio, una salida de emergencia sobre todo si te
pilla sin compañía.
- En
otra ocasión otro lector me preguntó si me excitaba mientras escribía algunos
de los relatos (o intentos de relato, les llamaría yo), y si me masturbaba al
escribirlos, antes, durante o después. Pues si acaso diría que antes. A veces
brota una chispa en mi cerebro, inundado de miles de cosas además del sexo, y
tengo que dejarlo ahí aparcado hasta que consigo juntamente tiempo y teclado
para escribirlo, o como yo lo llamo, “vomitarlo”. A veces ese brote fue
producido por un calentón o en un momento de éxtasis.
Pero cuando estoy escribiendo, sólo aporreo el teclado. Soy
mujer, podría hacer las dos cosas a la vez: escribir y masturbarme, pero no es
mi estilo. Debe ser deformación profesional. Y después….pues he de reconocer
que después sí que me he excitado muchas veces, pero no por mis palabras
escritas, sino por las vuestras, a través de los comentarios.
- Han
cambiado algunas cosas desde que nació el blog: Ya no soy tan “gran chica” como
al principio (para los nuevos o recién llegados o seguidores puntuales, deciros
que gran chica es chica gorda). Será por eso, o porque yo también tengo tres
años más, pero el caso es que me siento más sexy que antes, mejor y con más
ganas.
He conocido virtualmente (y en contadas ocasiones,
personalmente) a algunos seguidores del blog. Espero no haberos defraudado,
chicos! Sí, podría decir aquello de chica
conoce chico, acaban como mínimo en polvo. Pero no, no fue así!. ¿Por qué?
Ufff, esto lo contaré dentro de trescientas entradas más ;)
-
Y
llega un día como en el de hoy que una se plantea si puede, si quiere, si desea
continuar… Y en ese dilema estaba cuando por décima o duodécima vez, recibo un
correo de un lector del blog, seguidor anónimo, que nunca apareció por él, y
que te revitaliza el empuje necesario para seguir, y para seguirle.
Me he puesto muy seria, ¿verdad? Así me calmaré un rato
porque llevo muchas horas, desde que me levanté esta mañana conteniendo un
deseo irrefrenable de follarme a alguien. A cualquiera que se hubiese puesto a
tiro, y yo no soy especialmente lanzada que digamos.
No se dio la ocasión, no surgió la posibilidad. Y para colmo,
el Sacarino, del cual yo ya llevaba un tiempo intentando pasar, va y me suelta “tienes
más curvas que un saco de canicas. Tú estás muy desaprovechada!”. Esto mientras
esperábamos en la barra a que nos sirviesen el desayuno. Y yo tragando saliva,
apretando mis muslos para que la costura de los tejanos ajustados me provocasen
algún alivio, jugando con los sobrecillos de azúcar para entretener las manos y
no desabrocharle los pantalones para meterle mano allí mismo.
Nunca logro descifrar, cuando él me habla, si lo hace el
amigo-compañero, el psicólogo o el hombre.
Está decidido. Mientras mis labios horizontales y los verticales sigan
teniendo la capacidad de sonreir, siempre habrá algo que contar. Gracias.
Buf, trescientas entradas, menuda caminata llevas ya jeje. Me alegro de que te animase a continuar, yo quiero seguir leyendo las aventuras de Belkis :P
ResponderEliminarY yo quiero escribir como Devastiel! jejeje
Eliminarhola, me empalagó la provocación. sin embargo, seguí tu relato hasta el final
ResponderEliminarsaluditos
Lina Gerth, a mí hay algo que me empalagó también, pero bueno....no era un relato tampoco. Saluditos.
Eliminarsi no perdo mai cap entrada de les teves ara conta si un dia escrius les memòries.....sempre endavant nena i em sap greu per els trescents que no has pogut complir.
ResponderEliminarJoan Gasull, quizás algún día escriba mis memorias, no te creas. Pero eso será cuando sepa cómo hacerlo. Así es que....aún tienes tiempo de formar parte de ellas, jejeje ;)
EliminarSiempre he pensado la gran ventaja que teneis las mujeres tras un buen onanismo.
ResponderEliminarUn sobre aliento, un resuello, y braquitas arriba. Los tios nos pringamos, pringamos lo de alrededor, y resulta super incomodo acudir al baño caminando con los pantalones a ras de suelo.
Dr.Mikel, cierto, a nosotras se nos nota menos, lo cual fíjate qué te digo: no sé si es una suerte o todo lo contrario.
EliminarMe gustó encontrate.
ResponderEliminarMe gusta aparecer por aqui cada vez que renuevas.
Me apetece que estés siempre.
Voto en contra de que lo dejes.
Guille...
EliminarMe gusta y me apetece lo mismo que a ti: encontrarte y que remuevas.
No, no voy a dejarlo...creo que lo dije al final de la entrada.
Es sólo que ahora tendré menos tiempo, menos imaginación y quizás menos líbido que dedicarle.
Llevo algunas más q tú pero se que me pasarás. Eres genial desde la entrada1 y cada dia q pasa te vas superando.
ResponderEliminarBesazos y espero leer esa entrada de "chica conoce a chico y acaba en polvo"
Gùde, éste es un camino en el que no sabes dónde está el final hasta que llegas a él.
Eliminar¿Quieres que escriba esa entrada¿ ¿Quedamos? jejejeje
PUES FELICIDADES POR ESTAS TRESCIENTAS ENTRADAS Y ESPERO QUE DENTRO DE NADA CELEBREMOS LAS MIL Y DESPUES LAS DOS MIL....
ResponderEliminarSIGUE CON ESTE GRAN TRABAJO.
TRESCIENTOS BESAZOS BELKIS!!!
Lord Shadow....mil entradas? Ufff, las últimas tendría que escribirlas o postearlas desde el asilo.
EliminarPero me quedo con los trescientos besazos....anda que no, se te van a escocer los labios y todo jajajaja
Tants caps, tants barrets
ResponderEliminartantes entrades, tants polvos
Així que estàs més sexi ara que tres anys enrere
doncs d'aquí tres anys més seràs l'hostia, xatina
i a veure si expliques que t'ha passat amb les cites que has tingut amb seguidors del teu bloc
em moro de ganes de saber-ho
cuda't, mandonguilla
Gregori!!! No soy sexy pero lo estoy más que cuando nació este blog.
EliminarPara explicar esas citas tendría que pedir permiso a los protas, no?
Petonets
Yo espero otras 300 como mínimo, aunque noto una cierta... ¿Inseguridad? ¿Desconfianza? A la hora de seguir con el blog...
ResponderEliminarBesos varios.
Amowhor, no, no...no es inseguridad ni desconfianza. De eso no gasto, y menos aquí. Es que se me come el tiempo, y eso hace que se me coma la imaginación, la líbido....Podía alguien comerme algo más, la verdad, jajaja. Besos varios y variados.
EliminarJajajaja, eres única!
EliminarDesde aquí te animo a seguir con tu blog. Tres años no son nada y espero poder seguir leyendote dentro de 50 años. Fue un placer conocerte.
ResponderEliminarBesos.
Javi Signum, leernos dentro de 50 años???? jajajaja. Como no nos apuntemos juntos al mismo asilo! Besos
EliminarFelicidades por las 300 entradas, cariño. Espero leer 300 mas no, 3.000 o tres millones o... todas las que sean.
ResponderEliminarPara siempre, ya sabes, aqui estamos.
Ellisto, tres millones! Esto parece una subasta a ver quién da más jajaja
EliminarNecesitaré materia, provocación....dadme algo! jajajaja Besos
¡Enhorabuena por las 300 entradas!
ResponderEliminar¿Para cuando un "especial sacarino" con sus mejores frases?
Torpe Mán, pero si el Sacarino ya forma parte de este blog!
EliminarSi no me pusiera tanto, ya no hablaría de él, pero ya veremos, ya veremos
Buen nombre para el blog. Much@s compartimos el mismo espíritu: nuestros blogs son vías de escape, vomitorios hacia la pista de los leones o huyendo de ellos (nunca se sabe, aunque tú ansíes un buen tigre).
ResponderEliminarNo sé qué pasa que hay una crisis de perseverancia en los blogs al cumplirse los tres años. ¿Pasará como en las relaciones? En todo caso ojalá cumpla yo los tres como tú: rodeada de buena gente que te siga y apoya.
Nada de síndrome de las Termópilas!!! Adelante!!!
Besos!!
Uol Free, mi tercer añito ha coincidido con un gran aumento de trabajo (que no de sueldo), pero de momento....pienso seguir, en serio, quizás más ausente, pero aquí. Besos!
EliminarTenía un rato libre y no sabía si cascarme una pajilla o comentar en los blogs....
ResponderEliminarToy folloso, espero que hayas escogido lo correcto: cascarte una pajilla, jajajaja
Eliminar¿Te has lavado las manos? jejeje
Pues yo no puedo hacer dos cosas a la vez, primero me masturbo y luego tecleo... es más relajante.
ResponderEliminarCuando tengas un día de esos de no poder aguantarte... dime por donde te mueves y me paso, que nunca he hecho algo así en un lavabo... jejeje.
Es un placer leerte... y me gustaría seguir haciéndolo.
Beso.
Teo, ¿te aviso cuando tenga un día de no poder aguantarme?
EliminarEso me pasa 365 días al año, excepto los bisiestos. Así es que cuando tú puedas....jejeje Beso.
Guapa!!!
ResponderEliminarJo espero que continuïs encara durant força temps per aquí i que jo pugui llegir-te.
Enhorabona per les 300 entrades i els 3 anys del blog.
Petonets
Ssshhh, a ver lo que dura esto. Y gracias por acompañarme desde el principio. Eres como la madrina de este blog. Petonets.
EliminarFelicidades por esas 300 entradas, te descubri un poco tarde (aunque reconozco que he leido algunas entradas antiguas).
ResponderEliminarSi te sirve de algo para no dejar de escribir en el blog te dire que eres uno de mis preferidos, me gusta pasarme por aqui y leerte.Besos Belkis
isabel SD, nunca es tarde para casi nada, menos aún para llegar a un blog.
EliminarY, aunque al principio no pensé que mucha gente pudiera pasarse por aquí, he de reconocer que me alegra ver que hay quien se siente a gusto.
Gracias a ti por venir.... y por quedarte.
Enhorabuena pelirroja...ahora a por las 600...mucho ánimo...
ResponderEliminarAy Rubito...quién sabe! Eso es mucho camino por andar, pero ya veremos
EliminarEnhorabuena por estos tres años aunque ultimamente no haya podido pasar por aqui tanto como hubiera querido... ando agobiada... lo siento!
ResponderEliminarTe mando besazos y ojala cumplas otros 3 años y otras 300 entradas más!!
Muuuuuaks!
LunaArdiente! Ains...cada vez que doy a alguien por perdido-a, me acabáis sorprendiendo.
Eliminar¿Recuerdas ahora los principios, el antes de esto? Pues no ha llovido nada!
Pásate de vez en cuando, vale? Al menos para saber de ti, o bueno....ya sabes dónde está el correo. Besotes.
Sé que llego un poco tarde (empiezo a pensar que es mi sino), pero diecen que mejor que nunca, así que...
ResponderEliminarMUCHAS FELICIDADES!
Por los tres años,
por las 300 entradas
por la salida de emergencia
y
MUCHAS GRACIAS
Por ofrecernos generosamente tu salida de emergencia, que estambién la nuestra (bueno, al menos la mía, así que hablaré en singular)
por alegrarme tantos días con tus post
por decidir continuar delitándonos con tus palabras
Un abrazo, y como ya ha dicho alguien....
que cumplas otras 300, 3000, o tres millones más
Vlixes, muchísimas gracias! Pero ya ves qué jodidamente caprichoso es el destino: fue cumplir 300 y las obligaciones me han apartado del blog.
ResponderEliminarDe todos modos, no sé cómo ni cuándo pero pienso volver. Besazos.